Буде ярмак, буде в Пряшові в середу,
Та я свою жену на ярмак поведу.
Кед буде дорого, продам тя, небого,
Кед буде за туньо, под домів, ґаздиньо!

Нескоро-зме пришли, юж ся розходжали,
А за мою стару мало мі давали.
Єден мі обіцяв півдруга таляра,
Другий ані тівко, бо є дуже стара.

В Пряшові-м не нашов купця богатого,
Поведу тя, жено, аж до Гуменного.
Кед тя добрі продам, а же нич не втрачу,
Куплю собі ліпшу, хоч дашто доплачу.

Жену я там продав, але і заплакав:
Та хто же мі буде мої керпці латав?
Піду знов на ярмак, куплю тя, небого,
Ци будеш за туньо, або за дорого!