Мен ҚазаҚпын, мың өлiп, мың тiрiлген.
Жөргегiмде таныстым мұң тiлiмен.
Жылағанда жүрегiм күн тұтылып.
Қуанғанда күлкiмнен түн түрiлген.
Руым көп солардың аттарындай,
Мiнезiм бар таулардың қатпарындай,
Жырым бар бабалар хаттарындай.
Әжiмiм бар бейнеттiң таптарындай.
Қашан ҚазаҚ атандым мен азандап,
Әлi күнге бiлмейсiң ей адамзат.
Адамзат есiмiңдi бередi.
Бара жатсын құлпы тасты жұтаған кей адамзат!

қайырмасы:
Бұл кiм десең, мен ҚазаҚпын.
Мың өлiп, мың тiрiлген.
Көк байрақ, туым бар, елiм бар, жерiм бар!

Мен ҚазаҚпын, мың өлiп, мың тiрiлген.
Жөргегiмде таныстым мұң тiлiмен.
Жылағанда жүрегiм күн тұтылып.
Қуанғанда күлкiмнен түн түрiлген.
Мен ҚазаҚпын, қырғыз болып туысқанмын,
Бiрге тартқан тарланның құйысқанмын!
Арамызда қара коз бiр қыз бәлкiм,
Бөлiп берген егiзге уыс нанның.
Мен ҚазаҚ бiр биiк елеспiн,
Мен еуропада азияда емеспiн,
Мен аралықпын жетiншi материктей,
Тiл байрақ барша адаммен теңестiм мен,
Мен ҚазаҚпын, байтақ елiм,
Қайта тудым өмiрге, қайта келдiм.
Мен мың да бiр тiрiлдiм мәңгi өлмеске,
Айта бергiм келедi, айта бергiм

Я казах, умирал я и тысячу раз воскрисал,чтобы жизнью продолжить рассказ.Если плакал я,солнце на небе темнело,а смеялся и тьма отступала от глаз.Я казах,я по-своему тоже велик.Я как будто бы новый седьмой материк между старой Европой и Азией древней,но со всеми людьми вместе быть я привык. Брел один я в ночи и совсем изнемог.Взрыв могучий себя обрести мне помог.Всплыл из тьмы я, как остров со дна океана,и к слепящему солнцу пришел на порог