Երբոր բացվին դռներն հուսո,
Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեռ,
Չքնաղ երկիրն մեր Արմենիո, -
Երբ փայլե յուր քաղցրիկ օրեր.
Երբոր ծիծառն իր բույն դառնա,
Երբոր ծառերն հագնին տերև`
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ, որ ինձ ետուր արև:

Տեսի դաշտերըն Սուրիո,
Լյառն Լիբանան և յուր մայրեր.
Տես իզերկիրըն Իտալիո,
Վենետիկ և յուր գոնդոլներ.
Կղզի, նմանչիք մեր Կիմպրիա
Եվ ո'չմեկ վայրն էարդարև
Գեղեցիկ քանզ իմ Կիլիկիա,
Աշխարհ ` որ ինձ ետուր արև:

Հասակմը կա մերկենաց մեջ,
ՈՒր ամենայն իղձ կավարտի.
Հասակ մը, ուրհոգին իտենչ`
Հիշատակաց յուրկարոտի.
Հորժամ քնարս իմ ցրտանա,
Սիրույն տալով վերջին բարև`
Երթամ ննջել հիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ` որինձ ետուր արև: