Սկսել եմ լիքը բան հանգիստ, ժպիտով տանել
ինչքանել թեման կարա լինի տահաճ ու ծանր ...
համել կյանքա` պտի սաղ տենաս,
Ու անպայման չի մեկին մեղադրես... 
էտ կարաս…
Բայց ես սկսա հանգիստ տանել
էն  ամեն ինչը, ինչ կարար սովորաբար ինձ  հունից հաներ
Ու հասկացա, որ էնքան էլ  երկար չի ժամանակը՝ 
Սաղին ասես՝ հանգիստ, ընդհակառակը,
էտ առիթա, մի տեղ էնքան ել վատա,
Երբ որ դեմինդ անհավատա,
Ոչ մի հավատ, ո՛չ իրան , ո՛չ քեզ, ո՛չ ինձ…
(բա՜) հույսը դրացա գլորաց բոչկին…
իսկ ես հանգիստ եմ տանում,
Ամեն օր կուտակվող, ավելացվող բեռը թեթև եմ պահում ,
Ես ինձ կողքից եմ նայում, որ մնամ մնայուն,
Ես անհանգիստ եմ, բա հոգիս մնա ու՞մ…
Հլը շատա հում մարդ արարածը,
Գնահատվումա մենակ պարզ արածը…
Բայց գնահատվումա,
Գնա, հատվու մ են մի տեղ ճանապարհդ, ուզածդ...