Lubię siłę czerni,
 i nieużywania słów.
 Wszystkiego, co niezmienne,
 w nicości za oknem, gdy budzą się mgły.

 Lubię starych ludzi,
 bo starość jest jak mgła.
 Patrząc wprost w jej pustkę,
 pragnę tym bardziej, im więcej mam lat.

 Ty, on i ja.
 Środek jakby był ze szkła,
 nie zapomnę tamtych dni
 szukałem Cię w odbiciu szyb.

 Tonę we współczuciu,
 głębiej z każdym dniem.
 I choć wiem, że już nie wrócisz,
 moim życiem wciąż szarpie niepewność i zgiełk.

 Ty, on i ja.
 Środek jakby był ze szkła,
 nie zapomnę tamtych dni
 i szukam Cię...

 Bo tak mało wciąż wiem,
 tak mało wciąż jest,
 w tym wszystkim... mnie.