Давай на раз, два, тры

Давай на раз, два, тры раскрыем усе карты.
Што хочаш гавары, маўчаць ужо не варта.
Што хочаш гавары, але давай цяпер не пра нас.
Каго цяпер шукаць, хто болей вінаваты.
Каму цяпер казаць, што адчуваем страты.
Каму цяпер казаць, што гэта ўсё даўно не наш час.
Каму цяпер казаць, што гэта ўсё даўно не наш час.

А хто гаварыў, мы з табой назаўсёды?
А хто абяцаў, не пакіну ніколі?
Але, калі разам ніякае згоды
І радасці меней, чым смутку і болю…

Давай на раз, два, тры раскрыем усе карты.
Ты кажаш, што сябры, а я маўчу ўпарта.
Ты кажаш, што сябры, і больш няма чаго нам дзяліць.
У позняе метро ўваходзім нетаропка.
Я стомлены ігрой, і трэба ставіць кропку.
Я стомлены табой і дзе тут Alt+Ctrl+Delete?!
Ты кажаш, што сябры, і больш няма чаго нам дзяліць.

А хто гаварыў, мы з табой назаўсёды?
А хто абяцаў, не пакіну ніколі?
Але, калі разам ніякае згоды
І радасці меней, чым смутку і болю.
А хто гаварыў, мы з табой назаўсёды?
А хто абяцаў, не пакіну ніколі?
Але, калі разам ніякае згоды,
То лепей даволі, то лепей да волі,
То лепш бывай…