– Тәңірберген Молдабай,
Малға жарлы болса да,
Айтар сөзге, тілге бай.
Сөйлер сөзге келгенде,
Орынбордың алдында,
Тағалаған жорғадай.
Сөйле, тілім, жалықпа,
Жарқыра жақсы халыққа.
Білгеніңді айтпасаң,
Тыңдар сөзің бар ма екен?!
Сіздің айтқан халыққа,
Айтарыңды анықта,
Аққу құстай шалықта.
Жақсы менен жаманды,
Қаусырма жақ, қызыл тіл,
Көп ішінде тарықта.
Молдабайдың әні еді,
Осылай қылып ән салсам,
Домбыраның сәні еді.

Алтын қалпақ, жез телпек,
Хандар киген көзіне.
Кімдер әуес болмаған,
Молдабайдың сөзіне.
Ақ жібегі болмаса,
Үйдің сәні кірмейді.
Шым ораулы болмаса,
Шидің сәні кірмейді.
Егескен жауын мұқатпай,
Ердің сәні келмейді.
Қара жерден қар кетпей,
Көкорай шалғын, жер кеппей,
Жердің сәні кірмейді.
Үйрек ұшып, қаз қонбай,
Көлдің сәні келмейді.
Қызыл-жасыл киінбей,
Қыздың сәні келмейді.
Қыз боз бала жиылмай,
Жырдың сәні келмейді...
Молдабайдың әні еді,
Осылай қылып ән салсам,
Домбырамның сәні еді.