ЗІМА
Чыя віна, што мы захраслі ў самоце?
Чыя віна, што цеплыні больш няма?
Дождж снегам стаў, каханне наша ў пралёце.
Віной таму яна, яна, яна…

Зіма, зіма…

Растае снег, і сэрца ў момант адтае.
Хай са спазненнем, ды ўсё ж прыйдзе вясна.
Жыццёвы бег зноў на крукі нас вяртае.
Ну, а пакуль – яна, яна, яна

Зіма, зіма…

Здароў, марозны, звонкі вечар!
Здароў, скрыпучы, мяккі снег!
Мяцель не вее, сціхнуў вецер,
I волен лёгкіх санак бег.
Як мары, белыя бярозы
Пад сінявой начной стаяць,
У небе зоркі ад марозу
Пахаладзеўшыя дрыжаць.
Вільготны месяц стуль на поле
Празрысты, светлы стоўп спусціў
I рызай срэбнаю раздолле
Снягоў сінеючых пакрыў.
Ўзрывайце ж іх санямі, коні!
Звіні, вясёлых бомаў медзь!
Вакол лятуць бары і гоні,
Ў грудзях пачала кроў кіпець.

Зіма, зіма…