Адкажы мне на пытаньне,
Калі ласка, калі ласка,
За каго мяне ты лічыш, любы?
Я сапраўдна не вар’ятка,
Не дурніца, не бунтарка
І ня прагну зьвесьціся да шлюбу.

І, канешне, разумею, што галоўнае кар’ера,
І ў тваім узросьце нельга моманты спускаць на вецер.
Але ж ёсьць адна праблема – я кабета маладая,
I гарыць мне, як патрэбна хлопцa ў хаце адчуваньне.

Дарэчы, ты ня файны, дарэчы з нас абодзьвух я цягнік.
Даслаць ўсім прывітаньнi і заляцацца з тым, з тым, з тым.
О мама, як складана! А што рабіць, калі ніяк інакш
Не адшукаць мне пана, каб ён быў добры, сьціплы, сьмелы, разумны... ой!

Паміж намі сьпіць каханьне,
Сьпіць і стогне, што ёсьць моцы.
Хто так робіць падкажыце, людзі?
Месяц ты ў сабе капаўся,
Спрабаваў ўсё растлумачыць -
Вельмі тонкая натура, слухай:

Я, канешне, разумею, чалавек ты незвычайны,
Асабліва далікатны, і што ўзяць табе дакладна.
Але ёсьць адна праблема – я кабета маладая,
Пальцам хто мяне пакліча – вось яно і разьвітаньне.

Дарэчы, ты ня файны, дарэчы з нас абодзьвух я цягнік.
Даслаць ўсім прывітаньнi і заляцацца з тым, з тым, з тым.
О мама, як складана! А што рабіць, калі ніяк інакш
Не адшукаць мне пана...