Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ, 
Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:
 Հուշերից որքան հեռու եմ կենում,
 Մեկ է, կապում են թևերս նրանք: 

 Ակնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիս 
Այնպիսի մի նոր հավիտենություն,
 Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս, 
Դառնում է արդեն խորին հնություն:

 Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից,
 Որ քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ: 
Փրկիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից,
 Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ: 

Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ,
 Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց,
 Ինձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ,
 Ինձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց: 

Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն,
 Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ, 
Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներում
 Եվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ: 

Պարզեցրու, զտիր խոհերն իմ խառնակ,
 Առ քո թևերին, տար ինձ, ժա‹