Көннең азагында,
Ай нуры чыкканда,
Кайчак баса мине сагышлар.
Күптән уткәннәрне,
Мәңгегә киткәнне
Хәтерләтә ерак йолдызлар.

Припев:
Син дә! Син дә уйлыйсыңмы?
Нигә?Язмышлар аера...
Басыйм дисәң сагышыңны,
Ялгыз айга син кара.

Моңсу күзләреңне,
Татлы иреннәрне,
Кайчак әле хәтерлим сыман.
Ләкин мәхәбәттән,
Онтылмас хисләрдән
Янып көлләр генә тик калган.

Бәхетнең кочагын,
Сөюнең учагын
Икәүләп тә саклап калмаган.
Хәзер инде безгә
Белүдән ни мәгнә?
Кем гаепле, ә кем хаклы булган.