Белая шчырасць кароў.
Нямоглыя грудзі матулі.
 
Я — немаўля: кроў...
хтосьці да сэрца туліць.
 
Неба:
пастух плыве,
за небасхілам кароўкі.
 
«Лізанька!» — хтось заве...
Вуснамі хоць — у броўкі...
 
Неба? —
блакіт вачэй.
Першы харэй мой: ма-ма!
 
я
м
б
па шчацэ цячэ: сля-за
каляная.
 
Жаўранчыхі крычаць,
іхняе жыта зжалі.
 
Жаўранкі маўчаць,
як зерня ў рот набралі:
 
чый гэта анёл,
голас такі гарачы?
Чыё гэта птушанё
па-беларуску плача?

(Анатоль Сыс, "Алаіза")