Ես դառնում եմ դու, 
Ծածկում սպիտակ սավանները թղթի
Ծածկագրերով՝ միայն ինձ հասկանալի, որ սփոփեմ հոգիս անմխիթար,
Թե՜ նա կարդար…
Անգամ ձեռագիրս է քեզ նմանվում, երբ քո պես անփույթ ու արագ եմ քայլում՝ կրելով իմ մեջ խորը թաքնված բոցը հոգուս:
Ես դառնում եմ դու,
Որսում ամեն մի նշույլ լույսի՝ սպասելով անկյուններում քաղաքի,
Որտեղով նա՛ է անցնում փութով՝ ինձ չնկատելով:
Ահա ինձ պատում է մի ծանր աղերս,
Ես սանձել եմ փորձում պոռթկացող հույզերս,
Ես վերցնում եմ կտորը թղթի ու գրում երգերս՝ առանց օգտի: 
Մի՛ ծնվիր, հու՛յս, դու խաբում ես ինձ,
Անհուսությունն է լավ, ազնիվ ու դաժան,
Հարգում եմ այն, սակայն քե՛զ եմ սիրում ու գաղտնի կերակրում,
Մանր փշրանքներով աճեցնում մի հրեշ, որ լափում է ինձ, տե՛ս:
Ես դառնում եմ դու,