Махаббатым жанған еді алғаш сені көргенде,
Күн де нұрын шашқан еді оралмайтын сол көктемде.
Енді, міне, күз де келді, жапырақтар сарғайып,
Сүйген аққу қайда кетті, болды менен бір айып.
Бақыт емес, елес болып жүрегімді алдадың,
Жанарыма қайғы толып неге жылай қаламын.
Әлде, жаным, таппадың ба көңілімнен сырымды,
Әлде жоқ па жылу менде, айтшы таққан кінәңді, кінәңді.

Қ-сы:
Сүйгенім менің, сүйгенім, жанарыма жас бердің,
Бақытымдай балаушы еді, неге, жаным, қош дедің?
Сүйгенім менің, сүйгенім, жанарыма жас бердің,
Бақытымдай балаушы еді, неге, жаным, қош дедің, сүйгенім?

Өмірім менің, өмірім, неге енді өзгердің,
Қос аққудай бірге едік, неге бүгін қош дедік?
Қош дегенің, айтқан сөзің жаралады жанымды,
«Сүйем» деген сөзің қайда, өзгемен болдың бақытты.
Қиын екен шын сүйгенің қол бұлғаса алыстан,
Гүл секілді солғандайсың күзгі салқын ызғардан.
Таппаспын мен сенен артық, менен артық тапсаң да,
Амалым не, тілеймін бақ, жаным жылап жатса да, жатса да.

Қ-сы:
Сүйгенім менің, сүйгенім, жанарыма жас бердің,
Бақытымдай балаушы еді, неге, жаным, қош дедің?
Сүйгенім менің, сүйгенім, жанарыма жас бердің,
Бақытымдай балаушы еді, неге, жаным, қош дедің, сүйгенім?