Калі Сонца танчыць,
Кружыць над Халмамі страты –
Матылькі ўцякаюць, 
Дзвер вар’яцтва адчыняю.
Гукі чужых дарог,
Змрок над Сонцам навісае.
Нехта чуе Імя
У Свеце Хвалявання...

Не шкадую Я,
Калі звар’яцею.
Не шкадую Я,
Бо спалохаю цябе.
Не шкадую Я,
Калі мовіш слова Мне.
Бо толькі мару Я,
Увесь гэты Свет не для Мяне...

Покрыва знікае,
Шоу канца працягваецца.
Нешта ў сэрцы маю –
Гэта родны спеў льецца.
Сонца ў Змроку – Памяць;
Вечнасць назаўжды застанецца.
Канец Сусвету блізка,
Скончыцца жыццё...
Сэрцы плачуць кроўю –
Спачуваюць горкай долі.
Нельга ўжо спыніцца,
Над намі толькі Веліч Сонца.
Яно ў Змроку танчыць,
Кружыць над Халмамі Страты.
Вояў спеў у пустыні
Аб сканчэнні Свету...
Ёсць Дом, у якім Я існую,
Вада бушуе, нібы шторм.
Бясконцы шлях і шум дарог –
З часоў стварэння ўсіх асноў...
Усё роўна Мне, калі памру,
Усё роўна Мне, калі Я ілгу.
Убачыць бы Нябёсаў Твар,
Але ў вачах Агонь не згас!..