Λες, να γίναν χθες, τόσες στιγμές,
έτσι απλά και εγώ από σήμερα να ξύνω τις πληγές;
Λες ,να 'ταν απλά υπερβολές,
τα σ' αγαπώ της και πως τίποτα δεν κράτησε;

Δες, ξέρω δεν έχεις πια αντοχές,
κι ότι αγαπάς τόσο καιρό απόψε σε γονάτισε.
Δες, τα 'χω περάσει αυτά που λες,
πήρα τον χρόνο μου κι ο πόνο πια, σταμάτησε.

Έχω δυο τελευταία τσιγάρα
και μια κατάρα, να πνίξω ως το ξημέρωμα.
Δυο τελευταία κι έναν πόνο
και στο δηλώνω, κακό θα 'χω αποτέλεσμα.
Παίξε μου κάτι στην κιθάρα
κι ας βγούνε κι άλλα, στου πόνου το στερέωμα.
Παίξε κι εγώ θα συμπληρώνω,
πόνο στον πόνο, σ' ένα Βαρδή αφιέρωμα.

Πως, πες μου το πώς, να γίνω αλλιώς,
ο χρόνος έγινε εχθρός μου κι ούτε μια στιγμή γιατρός .
Πως, έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι αυτός,
που τόσα βράδια κι η σκιά του, τον παράτησε.

Δες, δε σ' έχω δει ποτέ να κλαις,
μα τι 'ναι αυτά, που τόση ώρα τώρα, κάθ