(И. Лученок - М. Богданович)

I зноў пабачыў я сялiбы, 
Дзе леты першыя прайшлi. 
Там сцэны мохам параслi, 
Вясёлкай адлiвалi шыбы. 
Усё ў пылу, i стала мне
Так сумна-сумна ў цышыне... 
Я ў сад пайшоу - там глуха, дзiка, 
Усё травою парасло... 
Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс "Веранiка"... 
I толькi надпiс "Веранiка" на лiпы ў рэзаны ў кары. 
Казаў вачам аб тэй пары: - 
Расцi ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывый ўставай 
I к небу надпiс падымай, 
I к небу надпiс "Веранiка"... 
Чым боле сходзiць дзён, начэй, 
Тым iмя мiлае вышэй... 
Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс "Веранiка" 
Чым боле сходзiць дзён, начэй, 
Тым iмя мiлае вышэй.