Нияз Акмалов сүз.

Син барында карлар ап-ак иде,
Әй, каралды карлар,син киткәч,
Вокзал хәтле вокзал өнсез калды,
Китәсеңне синең ишеткәч.

Шәлләреңне иңәңә салып җибәр,
Юл җилләре әгәр өшетсә.
Синең поезд кире борылыр иде,
Йөрәгемне минем ишетсә.

Китте поезд, төнне ярып китте,
Мең тарафка безне таратып.
Мин бит сиңа уйнап әйткән идем,
Ә мин калдым чынлап яратып.

Көтәм сине, әле һаман көтәм,
Булсак та без төрле якларда.
Күрмәсәм дә сине бик күп еллар,
Сөюемне әзер сакларга.