Ik wou dat je hart een kast was met een deurtje.
 En dat ik kon kijken in het interieurtje.
 Dan moest je oprecht zijn,
 goed of slecht, maar echt zijn.
 En dan zei je al gauw, als ik vroeg, ben je trouw?

 'n Beetje, verliefd is iedereen wel eens, dat weet je.
 Je wilt verstandig zijn, maar dat vergeet je.
 Zodra je naar wat amor fluistert, luistert,
 dan weet je, dat wordt weer net zoiets als Faust en Greetje.
 Met rendez-vous'tjes in een klein cafeetje,
 en slent'ren in de maneschijn.
 Met rozengeur, en kussen bij het afscheid aan de deur.
 De nacht is blauw,
 je fluistert mond aan mond ik zweer je eeuwig trouw.

 'n Beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je.
 Je hart kwam wel eens meer op een ideetje.
 Dat speet je, maar ach weet je,
 soms vergeet je wel een beetje gauw je eedje van trouw.

 Maar toch ben ik blij dat mijn hart ook geen deur heeft.
 Want je weet nooit wat daar in het interieur leeft.
 Wel wil ik beloven, als we ons verloven,
 en je vraagt, ben je trouw, zeg ik nooit tegen jou:
 een beetje

 Met rozengeur, en kussen bij het afscheid aan de deur.
 De nacht is blauw,
 je fluistert mond aan mond ik zweer je eeuwig trouw.
 'n Beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je.
 Je hart kwam wel eens meer op een ideetje.
 Dat speet je, maar ach weet je,
 soms vergeet je wel een beetje gauw je eedje van trouw.