Калі мне будзе сорак дзевяць, ці нават пяцьдзесят 
Я буду жыць па-чалавечы, плённа працаваць 
Я запалю анду сьвячу і красамоўна памаўчу 
І ўсё тады пачну з нуля, ляляляляля 

Калі мне будзе трыццаць восем, я скажу »ОК!« 
Цяпер я ўжо зусім дарослы, ня тое, што раней 
Усё шматзначна і ярчэй, няма зачыненых дзьвярэй 
Усё як трэба толькі мне, еееее 

Калі мне будзе дваццаць дзевяць, а можа дваццаць пяць 
Я буду і кахаць і верыць, марыць і жадаць 
Збудую свой уласны сьвет, які разбурыцца ўшчэнт 
І будзе выпіта да дна, нанананана 

Калі мне будзе васемнаццаць, мой улюбёны ўзрост 
Я буду сам сабе здавацца старэйшым, чым я ёсьць 
У вачах сонца і туман, прайсьці праз крыўду і падман 
І падаць з вышыні уніз – вось такі капрыз 

Калі мне яшчэ ня будзе, буду толькі я 
І будзе травень, будзе студзень, неба і зямля 
Я не аб чым не папрашу, адкрыю сэрца і душу 
І на прастору палячу і на ўвесь голас закрычу 

Мама, тата, гэта я!
Неба сонца і зямля 
Мама, тата, я люблю 
Неба, сонца і зямлю