Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi,
Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,
To każdy kwiatek powie wiersze Zosi,
To każda gwiazdka piosenkę zanuci.
Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci,
Słuchaj - bo to są najlepsi poeci.

Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone
Będą ci małe poemata składać.
Ja bym to samo powiedział, co one,
Bo ja się od nich nauczyłem gadać;
Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną,
Byłem ja niegdyś, jak Zośka, dzieciną.

Dzisiaj daleko pojechałem w gości
I dalej mię los nieszczęśliwy goni.
Przywieź mi, Zośko, z tamtych gwiazd światłości,
Przywieź mi, Zośko, z tamtych kwiatów woni,
Bo mi zaprawdę odmłodnieć potrzeba.
Wróć mi więc z kraju taką - jakby z nieba.

Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi,
Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,
To każdy kwiatek powie wiersze Zosi,
To każda gwiazdka piosenkę zanuci.
Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci,
Słuchaj - bo to są najlepsi poeci.

Пусть меня Зоська о песнях не просит –
Каждый цветок пропоет тебе, Зося,
Звездочка всякая, в небе горя.
Только вернешься в родные края.
Цветик увянет, растает свет бледный –
Слушай! Здесь вряд ли есть лучше поэты.

Я научился у них быть собой:
- звезды цветут и полны синевой,
каждый цветок наполняется красным,
этой премудростью я пропитался
Там где у Иквы волна серебрится,
Так же как Зоська дитем я резвился.

Как же далёко заехал я в гости!
Но еще дальше судьба гонит-просит!
Зося, пошли звездный свет в мои ночи,
И аромат тех цветов непорочный!
Мне и взаправду сегодня потребно -
Юность вернуть из страны той, где небо!