Мы спачуваем камусьцi заусёды,
Штосьцi заужды забываем у сабе,
Што мы народжаны Сонцам адзiным,
Песьняй i ласкай Матулi Зямлi.

Мы як настомныя птушкi ляталi,
У нябёсах жылi у чрэве Зямлi.
Мы у серцы сёньня страцiлi Веру
Бо як неба з зямлёю у змаганьнях жылi.

Хай палюбiць нас зорна ясна Ноч,
Што была нам, як родная Мацi,
Хай палюбiць нас Сонца,
Бо яно, сагравала, дарыла нам жыцьцё!

Мы губiм сябе i заутра, i учора
Бо у час зьнiкненьня усе жывем.
I толькi нянавiсьць нас сагравае
Нашу нябачную страчаную цень.

Мы спачуваем камусьцi заусёды,
Але позна крычаць, страцiлi сябе!
I толькi нянавiсьць нас адраджае
Сонца i Ноч! Мы iдзем да Цябе!!!