Nie wierzę już teraz chyba w nic
 Nie wierzę nawet sobie
 Zegary zmieniają ciszę w krzyk
 Nie po tej stronie

 Sztandary znów wielbią tych
 Wybranych by z nimi iść
 W ekstazie płomiennych słów
 Ktoś spytał: Kim jest twój Bóg?

 Ranisz i nie mówisz już nic
 Tak jak cierń, do krwi...

 Zamykam za sobą głośno drzwi
 Stoję po [bad word] stronie
 Pamiętam, Ty pokazałeś mi
 Jak mam składać dłonie

 Ranisz i nie mówisz już nic
 Tak jak cierń, do krwi...

 Tylko ja... tylko ja...

 Ranisz i nie mówisz już nic
 Tak jak cierń, do krwi...